ਕਵਿਤਾ - ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਗੋਸਲ

ਇੱਕੋ ਹਾਕ ‘ਤੇ ਜਿਹੜੇ ਪਰਬਤ ਵਾਂਗੂ ਖੜ੍ਹ ਜਾਂਦੇ 

ਬਿਨਾਂ ਬੋਲਿਆ ਧੀ ਦੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਨੈਣੋ ਪੜ੍ਹ ਜਾਂਦੇ 

ਮੋਹ ਦੀਆਂ ਤੇਰਾਂ ਜਮਾਤਾਂ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਕਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਬਾਬੁਲ ਹੋਣ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਅੰਮੀਆਂ ਪਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ...

ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਦੱਸਦੀ ਜੋ ਨਾ ਹੁੰਦੀਆਂ ਦੱਸਣ ਦੀਆਂ

ਕਈ ਖੋਟਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹੀਆਂ ਖਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਬਾਬੁਲ ਹੋਣ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਅੰਮੀਆਂ ਪਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ...

ਮਾਂਵਾਂ ਜੋੜਣ ਦਾਜ ਤੇ ਬਾਪੂ ਪੈਸਾ ਜੋੜਦਾ ਏ
ਕੱਖੋਂ ਹੋਲੀਆਂ ਪੰਡਾਂ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਧਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਬਾਬੁਲ ਹੋਣ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਅੰਮੀਆਂ ਪਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ...

ਕਈ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀਰੇ ਬਾਬੁਲ ਬਣਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਜਿੱਥੇ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਸੰਦਲੀ ਰੀਝਾਂ ਮਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਬਾਬੁਲ ਹੋਣ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਅੰਮੀਆਂ ਪਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ...

ਵਿੱਚ ਫਰੇਮ ਨਾ ਜੜਕੇ ਕੋਈ ਮਾਂ ਰੱਖੀਂ ਤੂੰ
ਹੱਡਾਂ ਨਾਲ ਜੋ ਹੰਡਦੀਆਂ ਐਸੀਆਂ ਵਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਬਾਬੁਲ ਹੋਣ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਅੰਮੀਆਂ ਪਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ...

ਇੱਕ ਮੁਦੱਤ ਮਾਂ ਮੱਤਾਂ ਦਿੰਦੀ ਧੀ ਨੂੰ ਵੱਸਣ ਦੀਆਂ

ਪਤਾ ਨਹੀ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੋਈ ਕੈਸਾ ਜੋੜਦਾ ਏ

ਧੀਆਂ ਹੋਣ ਸਿਆਣੀਆਂ ਵੀਰੇ ਤਣਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਯਾ ਖੁਦਾਇਆ “ਗੋਸਲ” ਦੇ ਸਿਰ ਛਾਂ ਰੱਖੀਂ ਤੂੰ
- ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਗੋਸਲ

ਟੱਪੇ - ਰਾਮੂੰਵਾਲੀਆ ਬਲਦੀਪ ਸਿੰਘ

ਟੱਪੇ

ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਵੰਨਗੀ "ਟੱਪੇ"

ਕਾਲੇ ਖੰਭ ਨੇ ਕਾਵਾਂ ਦੇ

ਧੀਆਂ ਪ੍ਰਦੇਸ ਗਈਆਂ

ਧੰਨ ਜਿਗਰੇ ਮਾਵਾਂ ਦੇ ।

ਸੋਟੀ ਦੇ ਬੰਦ ਕਾਲੇ

ਆਖੀਂ ਮੇਰੇ ਮਾਹੀਏ ਨੂੰ

ਲੱਗੀ ਯਾਰੀ ਦੀ ਲੱਜ ਪਾਲੇ ।

ਪੈਸੇ ਦੀ ਚਾਹ ਪੀਤੀ

ਲੱਖਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦੜੀ ਮੈਂ

ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ 'ਚ ਤਬਾਹ ਕੀਤੀ ।

ਚਿੜੀਆਂ ਵੇ ਬਾਰ ਦੀਆਂ

ਰੱਜ ਕੇ ਨਾ ਦੇਖੀਆਂ ਵੇ

ਅੱਖਾਂ ਸਾਂਵਲੇ ਯਾਰ ਦੀਆਂ ।

ਇਹ ਕੀ ਖੇਡ ਹੈ ਨਸੀਬਾਂ ਦੀ

ਧੱਕਾ ਵਿਚਕਾਰ ਦੇ ਗਿਉਂ

ਕੁੜੀ ਤੱਕ ਕੇ ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਦੀ ।

ਪਾਣੀ ਦੇ ਜਾ ਤਿਹਾਇਆਂ ਨੂੰ

ਭੌਰੇ ਵਾਂਗ ਉੱਡ ਤੂੰ ਗਿਉਂ

ਤੱਕ ਫੁੱਲ ਕੁਮਲਾਇਆਂ ਨੂੰ ।

ਕਟੋਰਾ ਕਾਂਸੀ ਦਾ

ਤੇਰੀ ਵੇ ਜੁਦਾਈ ਸੱਜਣਾ

ਜਿਵੇਂ ਝੂਟਾ ਫਾਂਸੀ ਦਾ ।

ਦੋ ਕਪੜੇ ਸਿਲੇ ਹੋਏ ਨੇ

ਬਾਹਰੋਂ ਭਾਵੇਂ ਰੁੱਸੇ ਹੋਏ ਹਾਂ

ਵਿਚੋਂ ਦਿਲ ਤਾਂ ਮਿਲੇ ਹੋਏ ਨੇ ।

ਮਹਿੰਗਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੋਨਾ ਵੇ

ਇਕ ਪਲ ਕੀ ਹੱਸਿਆ

ਪਿਆ ਉਮਰਾਂ ਦਾ ਰੋਣਾ ਵੇ ।

ਖੂਹੇ ਤੇ ਆ ਮਾਹੀਆ

ਨਾਲੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰ ਜਾਹ

ਨਾਲੇ ਘੜਾ ਵੇ ਚੁਕਾ ਮਾਹੀਆ ।

ਸੜਕੇ ਤੇ ਰੁੜ੍ਹ ਵੱਟਿਆ

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਯਾਰੀ ਨਹੀਉਂ ਲਾਈ

ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਕੀ ਖੱਟਿਆ ।

ਪਈ ਰਾਤ ਨਾ ਹਾਲਾਂ ਵੇ

ਵਿੱਚੋਂ ਤੇਰੀ ਸੁਖ ਮੰਗਦੀ

ਕੱਢਾਂ ਉਤੋਂ ਉਤੋਂ ਗਾਲਾਂ ਵੇ ।

ਮੈਂ ਖੜੀ ਆਂ ਬਨੇਰੇ ਤੇ

ਬੁੱਤ ਮੇਰਾ ਏਥੇ ਵਸਦਾ

ਰੂਹ ਮਾਹੀਏ ਦੇ ਡੇਰੇ ਤੇ ।

ਮੰਦੇ ਹਾਲ ਬੀਮਾਰਾਂ ਦੇ

ਇਸ਼ਕੇ ਦੇ ਵਹਿਣ ਅੰਦਰ

ਬੇੜੇ ਡੁਬ ਗਏ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦੇ ।

ਲੀਰਾਂ ਲਮਕਣ ਸੂਟ ਦੀਆਂ

ਮੈਂ ਪਈ ਰੋਂਵਦੀ ਚੰਨਾਂ

ਸਹੀਆਂ ਪੀਂਘਾਂ ਝੂਟਦੀਆਂ ।

ਨਾਂ ਤੇਰਾ ਲੀਤਾ ਈ

ਸਚ ਦੱਸ ਤੂੰ ਮਾਹੀਆ

ਕਦੀ ਯਾਦ ਵੀ ਕੀਤਾ ਈ ।

ਬੋਲਣ ਦੀ ਥਾਂ ਕੋਈ ਨਾਂ

ਜਿਹੜਾ ਸਾਨੂੰ ਲਾ ਵੇ ਦਿੱਤਾ

ਇਸ ਰੋਗ ਦਾ ਨਾਂ ਕੋਈ ਨਾ ।

ਮੀਂਹ ਪੈਂਦਾ ਏ ਫਾਂਡੇ ਦਾ

ਭਿੱਜ ਗਈ ਬਾਹਰ ਖੜੀ

ਬੂਹਾ ਖੋਲ੍ਹ ਬਰਾਂਡੇ ਦਾ ।

ਚਿੱਠੀ ਮਾਹੀਏ ਨੂੰ ਪਾਉਣੀ ਏਂ

ਸੌਖੀ ਏ ਲਾਉਣੀ ਚੰਨਾਂ

ਔਖੀ ਤੋੜ ਨਿਭਾਉਣੀ ਏਂ ।

ਦੋ ਫੁੱਲ ਕੁਮਲਾਏ ਹੋਏ ਨੇ

ਸਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਬਟਣ ਚੰਗੇ,

ਜਿਹੜੇ ਹਿਕ ਨਾਲ ਲਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ।

ਹੋਇਆ ਗਲ ਗਲ ਪਾਣੀ ਏਂ

ਅਜੇ ਤਕ ਤੂੰ ਮਾਹੀਆ

ਸਾਡੀ ਕਦਰ ਨਾ ਜਾਣੀ ਏਂ ।

ਗਲ ਗਾਨੀ ਪਾਈ ਰੱਖੀਏ

ਜੀਹਦੇ ਨਾਲ ਦਿਲ ਲਾਈਏ

ਸਦਾ ਦਿਲ ਨਾਲ ਲਾਈ ਰੱਖੀਏ ।

ਮੌਜਾਂ ਪਿਆ ਜਗ ਮਾਣੇ

ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਨੌਕਰ ਹਾਂ

ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਰੱਬ ਜਾਣੇ ।

ਗੱਡੀ ਚਲਦੀ ਏ ਤਾਰਾਂ ਤੇ

ਅੱਗੇ ਮਾਹੀਆਂ ਨਿੱਤ ਮਿਲਦਾ

ਹੁਣ ਮਿਲਦਾ ਕਰਾਰਾਂ ਤੇ ।

ਦੋ ਪੱਤਰ ਅਨਾਰਾਂ ਦੇ

ਸਾਡਾ ਦੁਖ ਸੁਣ ਮਾਹੀਆ

ਰੋਂਦੇ ਪੱਥਰ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ।

ਫੁੱਲਾ ਵੇ ਗੁਲਾਬ ਦਿਆ

ਕਿੱਥੇ ਤੈਨੂੰ ਸਾਂਭ ਰੱਖਾਂ

ਮੇਰੇ ਮਾਹੀਏ ਦੇ ਬਾਗ਼ ਦਿਆ ।

ਕਿੱਥੇ ਟੁੱਟੀਆਂ ਮਿਲਣ ਪਈਆਂ

ਜਦੋਂ ਦਾ ਤੂੰ ਗਿਆ ਸੱਜਣਾ

ਕੰਧਾਂ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਹਿਲਣ ਪਈਆਂ ।

ਮੀਂਹ ਵਰਦਾ ਏ ਕਿੱਕਰਾਂ ਤੇ

ਇਕ ਵਾਰੀ ਮੇਲ ਵੇ ਰੱਬਾ

ਮੁੜ ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਵਿਛੜਾਂਗੇ ।