ਹਾਸਿਆ ਦਾ ਘੋਟਨਾ - ਪ੍ਰੀਤਮ ਦਾਸ ਠਾਕੁਰ ਦੀ ਹਾਸਰਸ ਕਵਿਤਾ
ਇਕ ਦਿਨ ਇਕ ਭੰਗੀ ਦਾ ਖੋਤਾ ਬੰਨ ਪੈ ਕੇ ਸੀ ਮਰਿਆ,
ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਸੀ ਨਾਮ ਉਸਨੇ ਉਸ ਖੋਤੇ ਦਾ ਧਰਿਆ ,
ਏਨਾ ਓਹਨੇ ਸੋਗ ਮਨਾਇਆ ਫੂਹੜੀ ਓਹਦੀ ਪਾਈ,
ਨਾਈ ਸੱਦ ਕੇ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਦਾਹੜੀ ਮੁਛ ਮੁਨਾਈ,
ਬਾਜ਼ਾਰ ਗਿਆ ਤੇ ਚੋੰਕੀਦਾਰ ਨੇ ਓਹਨੂੰ ਹਾਲ ਪੁਛਾਇਆ,
ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਕਰ ਗਿਆ ਚਲਾਨਾ ਭੰਗੀ ਆਖ ਸੁਣਾਇਆ ,
ਸੁਣਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਚੋੰਕੀਦਾਰ ਨੇ ਦਾੜੀ ਮੁਛ ਮੁਨਾਈ ,
ਕੱਦੂ ਵਰਗਾ ਸਿਰ ਬਣਵਾ ਲਿਆ ਦੇਰ ਨਾ ਰਤੀ ਲਾਈ,
ਚੋੰਕੀਦਾਰ ਗਿਆ ਜਾਂ ਥਾਣੇ ਸਾਰੇ ਪੁਛਣ ਲੱਗੇ ,
ਮੂੰਹ ਸਿਰ ਦੀ ਤੂੰ ਕੀ ਸਫਾਈ ਇਹ ਕੀ ਭਾਣੇ ਵੱਗੇ ,
ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀ ਹੈ ਲੱਗਾ ਕੇ ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਹੈ ਮਰਿਆ ,
ਸਰਕਾਰੀ ਤੁਸੀਂ ਮੁਲਾਜਮ ਹੋ ਕੇ ਸੋਗ ਜਰਾ ਨਾ ਕਰਇਆ ,
ਨਾਈ ਬੁਲਾ ਕੇ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਭੱਦਨ ਓਹਨਾ ਕਰਾਏ,
ਸੁੰਬਰੀ ਹੋਈ ਸੜਕ ਦੇ ਵਾਂਗੂ ਸਾਰਿਆ ਮੂੰਹ ਬਣਵਾਏ ,
ਇਸੇ ਤਰਹ ਸਾਰਿਆ ਉਤੇ ਏਹੋ ਹਾਲਤ ਬੀਤੀ,
ਸਾਰਿਆ ਦਾੜੀ ਮੁਛ ਮੁੰਨਾ ਲਈ ਤਾੜ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕੀਤੀ ,
ਰਾਜੇ ਅਤੇ ਵਜੀਰ ਦੋਹਾ ਨੇ ਭਦਨ ਖੂਬ ਕਰਾਇਆ ,
ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਦੇ ਮਰਨ ਦਾ ਓਹਨਾ ਨੇ ਡਾਢਾ ਸੋਗ ਮਨਾਇਆ ,
ਰਾਣੀ ਨੇ ਰਾਜੇ ਨੂ ਪੁਛਿਆ ਇਹ ਕੀ ਹਾਲ ਬਣਾਇਆ ,
ਕੀਹਦੇ ਸੋਗ ਦੇ ਵਿਚ ਤੁਸਾਂ ਨੇ ਦਾੜੀ ਮੁਛ ਮਨਾਈ ,
ਰਾਜਾ ਕਹਿੰਦਾ ਰਾਣੀ ਤਾਈ ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਹੈ ਮਰਿਆ ,
ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹੈ ਸੋਗ ਉਸਦਾ ਕਰਿਆ ,
ਕਿਹੜੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਜਾ ਹੈ ਸਨ ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਜੀ ਰਾਏ ,
ਜਿਹਦੇ ਮਰਨੇ ਉਪਰ ਸਾਰਿਆ ਭਦਨ ਹੇਣ ਕਰਾਏ ,
ਰਾਜਾ ਕਹਿੰਦਾ ਰਾਣੀ ਤਾਈ ਕਲ ਨੂੰ ਪੁਛ ਕੇ ਆਉ ,
ਸਾਰਾ ਹਾਲ ਪੁਛ ਕੇ ਓਹਦਾ ਤੇਨੂੰ ਫੇਰ ਸੁਨਾਉ ,
ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਸੋਚ ਦੇ ਅੰਦਰ ਰਾਜੇ ਰਾਤ ਲੰਘਾਈ,
ਸਵੇਰੇ ਉਠ ਕੇ ਦਰਬਾਰ ਚ ਆਇਆ ,ਦੇਰ ਰਤਾ ਨਾ ਲਾਈ,
ਸੱਦ ਲਏ ਰਾਜੇ ਕੁੱਲ ਮੁਲਾਜਮ ਜਿੰਨੇ ਹੈ ਸਨ ਸਾਰੇ,
ਗੰਧਰਵ ਸੇਨ ਜੀ ਕੋਣ ਬਸ਼ਰ ਸਨ ਰਾਜਾ ਮੂੰਹੋ ਪੁਕਾਰੇ ,
ਵਜ਼ੀਰ ਪੁਛਦਾ ਥਾਨੇਦਾਰ ਤੋ ਥਾਨੇਦਾਰ ਚੁਪ ਕੀਤਾ
ਦੋ ਮਿੰਟਾ ਵਿਚ ਥਾਨੇਦਾਰ ਨੇ ਚੋੰਕੀਦਾਰ ਸੱਦ ਲੀਤਾ ,
ਚੋੰਕੀਦਾਰ ਨੂੰ ਥਾਨੇਦਾਰ ਨੇ ਸਭਾ ਦੇ ਬੁਲਾਇਆ,
ਚੋੰਕੀਦਾਰ ਫਿਰ ਉਸ ਭੰਗੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਆਇਆ ,
ਚੋੰਕੀਦਾਰ ਤੋ ਪੁਛਿਆ ਰਾਜੇ ਚੋੰਕੀਦਾਰ ਘਬਰਾਇਆ ,
ਭੰਗੀ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਲੜ ਛੁਡਵਾਇਆ ,
ਰਾਜਾ ਸਭਾ ਵਿਚ ਪੁਛਣ ਲੱਗਾ ਭੰਗੀ ਤਾਈ ਬੁਲਾ ਕੇ ,
ਭੰਗੀ ਲੱਗਾ ਰੋਣ ਵਿਚਾਰਾ ਸਭਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ .
ਰੋਂਦਾ ਰੋਂਦਾ ਕੋਲ ਰਾਜੇ ਦੇ ਭੰਗੀ ਆਂ ਖਲੋਤਾ ,
ਹਥ ਜੋੜ ਕੇ ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਜੀ ਮੇਰਾ ਸੀ ਓਹ ਖੋਤਾ ,
"ਠਾਕੁਰ " ਦੇਸ਼ ਮੇਰੇ ਦੇ ਭਾਇਓ, ਨਜ਼ਮ ਨਾ ਕਦੇ ਭੁਲਾਇਓ.
ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਪਿਛੇ ਲੱਗ ਕੇ ਮੂੰਹ ਸਿਰ ਨਾ ਮੁਨਵਾਇਓ
