ਕਵਿਤਾ - ਜਗਤਾਰ ਪੱਖੋ ਕਲਾਂ
ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੁਝ ਲੋਕੀ ਬਸ ਇਸ ਤਰਾਂ ਵਸਦੇ ਨੇ।
ਨਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਰੋਂਦੇ ਨੇ ਨਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹਕੇ ਹੱਸਦੇ ਨੇ।
ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਤਾਂ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਗਿਰਵੀ ਨੇ,
ਮਾਰੇ ਮੁਫਲਿਸੀ ਦੇ ਫੋੜੇ ਵਾਂਗੂ ਰਸਦੇ ਨੇ।
ਜੀਅ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਕਰਦਾ ਨਿਜਾਮ ਬਦਲਣੇ ਨੂੰ,
ਮਾਰੇ ਮਜਬੂਰੀ ਦੇ ਗੱਲ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰੱਖਦੇ ਨੇ।
ਨਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਆਈ ਕਦੇ ਰੁੱਤ ਬਹਾਂਰਾਂ ਦੀ;
ਸਰਦੀ ਵਿਚ ਠਰਦੇ ਨੇ ਗਰਮੀ ਵਿਚ ਤਪਦੇ ਨੇ।
ਦੇਸ਼ ਦੇ ਭੰਡਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਏ,
ਅਪਣਾ ਢਿੱਡ ਭਰਨ ਲਈ ਹੋਰਾਂ ਵੱਲ ਤਕਦੇ ਨੇ।
No comments:
Post a Comment